Autor: Xulio Pardo de Neyra

Director: Ramón Villares Paz

Ano: 2002   

 

RESUMO

 

«Dende o Rexurdimento, a maior parte dous intelectuais encargados de dar forma á cultura galega empeñáronse en proclamar o "algo medieval" que subxacer tras os intereses e o espírito da ideoloxía rexionalista de Galicia. Así pois, os tempos pasados da Idade Media foron obxecto dun culta e unha veneración que non dubidaba en significar ata o máis sublime calquera dos ditados da época, aínda que para iso fose necesario considerar os señores da guerra como traslados das primeiras ansias galleguistas da nación. Por outro lado, o propio espazo imaxinario colectivo galego, mantiña vivos os recordos dos vellos cabaleiros medievais e as súas andanzas, emparentadas en moitas ocasións con seres fantásticos que non facían máis que destacar o seu carácter sublime. Coa entrada do novo programa do pensamento nacionalista, tanto o agrarismo polo medievalismo como o conseguintes espazo nobiliario que levaba implícito seguiu estando ben apuntalado. Neste sentido, dende as primeiras páxinas da Nosa Terra, voceiro da opción nacionalista de comezos do s. XX, a maior parte dos escritores e ideólogos galleguistas demostraron un exercicio conscientemente debedor das pautas anteriores.
Desta forma, coa presente tese trato de poñer de manifesto a realidade e as característica que, sempre guiado por axéxaa da vía que trataba de dignificar o heroe cabaleiresco (ben medieval, ben moderno, pero que ambos os dous se unifican baixo o selo nobiliario), primaron e prevaleceron tanto no espírito do imaxinario colectivo tradicional galego como no do mesmo campo da propia fidalguía, o grupo de mellor conseguiu proclamalo dunha Manero constante a través dunha canle específica, e das lendas de familia que, en maior ou menos medida, encontramos en case todas as castas con orixes ou pretensións aristocráticas».